Ավերված ու սուրբ…
իմ անքնության մենամոլ պահին՝
նորից պարտասուն, խորաններիդ մոտ իջնում եմ ծնկի.
չգտնելով նոր, առավել զտված կամ խրթին լեզու,
Քեզ խոնարհվում եմ զուլալ ստվերով
մռայլ խցերում ծնկներին ապրած մեր նախնիների:
Երկնքի տակ, երկրի վրա - մի Հայրենիք,
Աշխարհի մեջ, աշխարհից դուրս՝ օր դռնփակ,
Մի առավոտ, որ ապրում է տանիքի տակ,
Մի հիշատակ, մի հոգնած տանկ, ու՝ մի տանիք։
Հիտլերը մի լավ խոսք ունի. «Որքան բախտավոր են իշխանությունները, որ մարդիկ երբեք չեն մտածում»։
ՀՀ ԱԺ նախագահը պարզ կանգնում-ասում է, որ երկիր պահելը դա առևտուր է, ու քիչ չի ասում է, մի հատ էլ՝ գործով են ապացուցում...